Marleny

Jeszcze ciepłe, jeszcze pozostały drobiazgi do dokończenia, nierozprasowane i bez guzików, ale już się nimi cieszę i muszę się pochwalić.

Spodnie w stylu Marleny Dietrich Burda 11/2006 model 122 A

 Są wygodne, łatwo się je szyje. Zrobiłam je z podszewką, choć w opisie tego nie było, ale ja wolę gdy spodnie mają podszewkę – lepiej się noszą.

I jeszcze jedna ważna rzecz: mój wielki sukces, bo oto proszę państwa pierwszy raz uszyłam coś, co nie jest na mnie za duże! W tym przypadku babcine „poprawisz się, to będzie jak znalazł” nie sprawdzi się. Spodnie są na styk. I z tyłu przylegają mi do pasa! A prawie wszystkie kupne odstają w mi talii. Drugi raz szyłam z tego modelu, wcześniej bez kieszeni z zielonej wełny. Myślę, że jeszcze kiedyś wrócę do tego fasonu.

Choć wyżej napisałam, że szyje się je łatwo, to miałam kilka wpadek. W sumie tak dużo nie musiałam pruć, ale trochę jednak tak. I tu specjalny fragment dla mojej koleżanki Ani z bloga Z igłą w ręku, która napisała ostatnio, że ja płaczę, gdy mam krzywo i pruję. Ano nie płaczę, a klnę jak szewc, a nie jak krawcowa. Pruję tam gdzie naprawdę muszę, a jak jest trochę krzywo, to odpuszczam, bo trochę krzywo, to też prosto;)

Zatem Aniu, proszę to dla Ciebie:) popatrz sobie jakie mi cuda wychodzą spod igły i dlaczego wściekam się, gdy muszę coś takiego pruć. Poniżej niechcący przestebnowana tasiemka do wieszania:

A powinno być tak:

I co Aniu powiesz na to?:))))

Wracaj szybko do szycia to będziemy się licytować na długość szwów do prucia;)))