Poszły w świat

Dziś sprzedałam moje włosy. Za 72 cm 142 g farbowanych włosów dostałam 284 zł. Za niefarbowane stawka jest wyższa.
Trochę dziwnie mi było, ale jeszcze przed ścięciem postanowiłam, że nie zatrzymam kity tylko sprzedam i starałam się być dzielna.

Wesołych Świąt!

Przygotowania do świat

Od dłuższego już czasu, niestety z przerwami z powodów zdrowotnych, szykowaliśmy się do świąt. Nie udało się zrobić wszystkiego co planowałam, a łatwiej powiedzieć, że więcej nie zrobiłam niż zrobiłam. Trudno, tak się ułożyło.
W przygotowaniach pomagał mi planer od Zorganizowanej uzupełniony kartami od Niebałaganki. Przygotowałam go jak tylko dziewczyny zamieściły swoje planery na blogach.
W tym roku nie mamy choinki, musi nam wystarczyć choinka u moich rodziców.
Jutro Wigilia - pierwsza bez Mamy mojego męża. Będzie ciężko usiąść bez niej do stołu. W takich chwilach ciężko myśleć o wesołych świętach, przychodzą mi za to na myśl osoby, którym tak jak nam, kogoś zabraknie przy stole. My jesteśmy dorośli, jakoś damy radę, ale najbardziej mi żal dzieci, które są w takiej sytuacji jak my.
Jeśli męczy kogoś przedświąteczna chandra i rozpacza z powodu nieudanych potraw, krzywej choinki lub bałaganu, niech siądzie na moment, puknie się w głowę a potem dziękuje za to co ma, za bliskich, choć czasem nieznośnych, za to, że zapali lampki na krzywej choince a nie znicze na cmentarzu.

Listopadowa wycieczka

Od kilku lat w połowie listopada nachodzi nas chęć na mniejszą lub większą wycieczkę. Był Golub Dobrzyń, była gęsina na Kujawach, Ostromecko i Chełmno. Dziś była dolina Wkry.

"Ugotowany"

Narobiłam sobie apetytu po przeczytaniu kilku recenzji w sieci. Zaopatrzyłam się w prowiant, najadłam przed seansem i … wyszłam lekko zniesmaczona i z poczuciem jakby, ktoś zaprosił mnie na dobrą kolację, a podał spalone dania i do tego jeszcze zabrał mi deser. 

www.filmweb.pl

Adam Jones, główny bohater określany jest w opisach filmu jako charyzmatyczny szef kuchni. Ja mam inne określenie: dupek (najdelikatniejsze, z tych co mi na myśl przychodzą). Nie zauważyłam w nim charyzmy. Charyzmatyczny szef kuchni powinien przyciągać, porywać i inspirować, a nie niszczyć, zaszczuwać, szarpać, kląć i rzucać garami. Chyba się krytykom filmowym pomyliły pojęcia.

Nie akceptuję takich postaci ani w życiu, ani w filmie. Uważam, że zbyt często pokazuje się takie zachowania – szczególnie świecie kulinarnym. Częste ich pokazywanie może sugerować, że takie zachowanie jest normą. A nie jest.

Gotowanie dla mnie to wyraz troski i dbania o drugiego człowieka, to miłość. I nie akceptuję takiej formy jaką prezentują Adam Jones, masterszefy, Magdy, czy Gordony.

Czy w filmie było coś co mi się mimo wszystko spodobało? Tak! Najbardziej podobały mi się dwa Thermomiksy, na tle których siedzi skacowany główny bohater:)

Miłe dla oka były pokazywane potrawy, ale tort nie powalał. Moja koleżanka robi lepsze i ładniejsze (Aniu to o Tobie!). Było kilka śmiesznych, kilka zaskakujących scen. Ogólnie miło, że gość ogarną się trochę na koniec. A koniec… jakiś taki dla mnie niedokończony, ani przepraszam ani dziękuję nie było.

„Chmurna młodość jest romantyczna, chmurny wiek średni już nie” – to najlepszy cytat z filmu.

Zachęcam jednak aby każdy wyrobił sobie swoje zdanie na temat tego filmu.

Stop sobotnim porządkom!

Czyli jak przygotowałam mój tygodniowy harmonogram sprzątania

W ciągu ostatnich pięciu lat, odkąd trafiłam w blogosferę, bardzo dużo dzięki niej zmieniło się w moim życiu zawodowym, rodzinnym i we mnie samej. Jedną z ważnych zmian jest moje podejście do sprzątania. Zmieniło się ono totalnie i coraz mniej ma wspólnego z tym, czego byłam uczona w dzieciństwie.

Traumatyczna przeszłość
Kto, tak jak ja, do dziś pamięta soboty, w których robiło się generalne porządki? Tak, to sobota była wielkim dniem sprzątania (kiedyś też i prania). Układanie i chowanie rzeczy na miejsce. Ścieranie kurzu z półek na mokro od góry do dołu. Odkurzanie od krańca pokoju do jego wejścia (aby śmieci wynosić, a nie wnosić), a potem jeszcze ścieranie podłogi na mokro. A potem kolejny pokój, łazienka, korytarz, schody (schody długo były moim udziałem w domowych porządkach).

Do dziś pamiętam chwile, w których ścieram kurze w moim pokoju. Takie sprzątanie zajmowało mi cały dzień, a i był też taki czas, gdy nie dawałam rady z jednym pokojem. Pamiętam te męki, groźby i kary, że jak nie wykonam swoich obowiązków, nie będę oglądać dobranocki, czy też filmu tego lub owego, który lada moment miał się zacząć. Nie będę uczestniczyć w rodzinnym wieczorze, który był zaplanowany jako wspólne świętowanie we wspólnie wyczyszczonym domu. Po przepychankach z mamą, jedynie łaska ojca i solenne postanowienie poprawy za tydzień, ratowały mnie przed wykluczeniem i spędzeniem wieczoru na górze (czyli w moim pokoju). Ileż łez się wtedy lało! Jednym z filmów, na który nie mogłam wyrobić było 'Pół żartem, pół serio' z Merlin Monroe. Przyszłam spóźniona i do dziś nie wiem, jak film się zaczynał.

Tak, sobotnie sprzątanie to była dla mnie wielka katastrofa. Marzyłam, aby ktoś przyszedł i zrobił to za mnie. Nie znałam innych sposobów, aż do wejścia w blogosferę i poznania tygodniowego harmonogramu sprzątania.

Trudne początki

Pierwszy raz z tygodniowym harmonogramem sprzątania spotkałam się na nieistniejącym już blogu Elizy - Utkane z marzeń. Pokazywała, w jaki sposób dba o cały dom, który na zdjęciach wyglądał wprost bajecznie. Każdego dnia robiła kilka czynności, które miały zapewnić czystość i ład na bieżąco. Trochę kłóciło mi się to z moim wychowaniem w tradycji sobotniego sprzątania, bo jak to? Dom nie będzie ani razu tak porządnie czysty, tylko tak po trochu? Przecież jak sprzątnę dziś tu, a jutro tam, to jutro tu już będzie brudne, a po jutrze to będzie brudno i tu i tam? Wizja momentu, w którym mój dom jest wyczyszczony wszędzie i lśni dominowała i, nie oszukujmy się, była dla mnie nierealna.

Poszłam za jej przykładem i zrobiłam harmonogram prac, które będę wykonywać w tygodniu, aby mieć sobotę wolną, a mieszkanie było cały czas czyste. Przygotowałam listę czynności do wykonania codziennie, raz w tygodniu, raz w miesiącu i raz na pół roku lub raz na rok. Codziennie miałam robić czynności codzienne i kilka z tych raz w tygodniu plus jedna, dwie z listy - raz w miesiącu - tak aby przez tydzień, do każdego zakamarka zajrzeć i go uprzątnąć, i aby przez miesiąc, wykonać wszystko inne, co potrzebuje rzadszej pielęgnacji.

Mój harmonogram był imponujący! I nierealny
Niestety, a może na szczęście, nie zachował się, ale pamiętam, że codziennie miałam do wykonania 7-8 czynności. I co? I… nic. Plan był tak ambitny, że aż niewykonalny i zrodził we mnie masę frustracji. Ani razu nie udało mi się przerobić założonych tygodniowych czynności! Zarzuciłam go więc i sprzątałam od przypadku do przypadku, jak pozwalała na to praca i wyjazdy wszelkie.

Kolejna próba
Po kilku latach wróciłam do tego tematu. Inspiracją znów był fantastyczny blog. Trafiłam do Edyty Zając, gdy właśnie dzieliła się z czytelnikami bloga swoim idealnym harmonogramem domowym. Tam też był harmonogram porządków. Kolejnymi miejscami z sieci, które pomogły mi stworzyć mój obecny harmonogram były blogi Kingi Petrus Perfekcyjna w domu (tutaj podpatrzyłam okienka do odptaszkowywania wykonanych czynności) i Zorganizowana u której jest mnóstwo inspiracji, na organizację przestrzeni wokół siebie.

Mój harmonogram powstał pod koniec 2014 roku i do dziś uległ tylko drobnym modyfikacjom. Wchodziły lub wychodziły zajęcia, które są poza domem i skracają czas na sprzątanie w danym dniu, jest wersja większa na dwie osoby i mniejsza na jedną osobę, co powstało, gdy zostałam ze wszystkim sama i stwierdziłam, że w kryzysie trzeba być dla siebie dobrym i nie mam potrzeby, bym na przykład co tydzień sprzątała w garderobie, skoro prawie jej nie używam, albo myła kuchenkę, gdy jadłam poza domem.

Harmonogram na moją miarę
Po wielu miesiącach z tym harmonogramem mogę powiedzieć, że wreszcie się sprawdza, dom wygląda dużo lepiej. Tygodniowy harmonogram sprzątania pomógł mi przetrwać trudne chwile, gdy mój mąż był przy mamie w szpitalu, a ja musiałam przetrwać od poniedziałku do piątku zanim znów ich zobaczę. Gdy wracałam do domu w kiepskiej formie, skołowana, nie wiedziałam, co ze sobą zrobić i chciało mi się tylko płakać, harmonogram był dla mnie jak ster i latarnia morska. Skupiałam się na wykonaniu określonych zadań, a nie na myśleniu co ja mam jeszcze zrobić.

Co stoi za sukcesem mojego drugiego harmonogramu? Dlaczego pierwszy zrodził frustrację, a drugi działa? Oto kilka spraw, które pomogły mi przygotować harmonogram skrojony na miarę i zapewnić ład w mieszkaniu.

Odpuszczanie
Nie musisz, nie wali się i nie pali, jak nie zrobisz? Nie rób!

Nauczyłam się odpuszczać i robić minimalne minimum. Oświeciło mnie, że skoro przez 10 lat, jak mieszkam w obecnym miejscu, kontakty i włączniki czyściłam przy remontach lub na święta, to nie ma potrzeby, abym robiła to raz w miesiącu jak Eliza. Nie mam małych, słodkich i brudnych rączek - nie ma potrzeby tego co chwilę myć.

Podobnie było z wieloma innymi czynnościami, które w mojej wizji idealnego domu powinny być regularnie robione. Skoro robiłam coś do tej pory raz na rok, to choć mi się tak marzy, nie muszę tego robić co tydzień! Odpuściłam wiele czynności i choć ktoś mógłby za głowę się złapać, że nie robię tego czy owego, to moje mieszkanie i tak zyskało. Robię mniej, ale regularnie i to daje naprawdę duży efekt.

Mierzenie czasu
Zmierzyłam większość wykonywanych regularnie czynności i wiem, że najwięcej czasu zajmuje mi odkurzenie mieszkania - 30 minut. Jak ktoś będzie Wam wciskać kit, że można to zrobić w 15 minut, to spytajcie: jaką ma powierzchnię do odkurzenia, ile ma pomieszczeń, ile w nich mebli, dookoła których trzeba krążyć, czy ma dzieci lub zwierzęta. I nie wpadajcie w kompleksy, że jesteście ciamajdy i nie potraficie odkurzyć w kwadrans. Ja odkurzam pół godziny przygotowane do odkurzania 57 metrów kwadratowych. Podobnie zajmuje mi mycie podłogi. I to są najdłuższe czynność, jakie robię. Trochę mniej zajmuje mi sprzątnięcie ubikacji i ścieranie kurzu - 20-25 min. Reszta czynności od 8 do 15 minut.

Grupowanie
Zadania zebrałam tak, aby każdego dnia zajmowały jak najmniej czasu. Staram się wyrobić w godzinę lub pół, aby się nie zmęczyć, a jednocześnie było widać efekt. Im krótszy blok czasowy, tym lepiej, bo nawet jak po pracy padamy na nos, jesteśmy w stanie się zmobilizować. Co tych 15-20 minut nie wykrzeszemy z siebie? No damy radę i już jest po robocie.

Dzielenie się
Nie mieszkam sama, więc niby z jakiej okazji tylko ja miałabym sprzątać? Obowiązki są podzielone na męża i mnie. Przegadaliśmy to, podzieliliśmy kto co woli, co robi lepiej lub na co ma więcej danego dnia czasu i jest prościej. W sytuacjach nietypowych, gdy przez prawie pół roku nie było mojego męża, lub gdy ja uczyłam się do egzaminów, druga osoba robiła zadania za dwie osoby.

Odhaczanie
Bardzo przydatny sposób. Harmonogram jest przygotowany na miesiąc, czyli z grubsza na 4 tygodnie i przy każdej czynności są cztery kratki. Zadanie wykonane, w kratce stawiamy ptaszka lub pierwszą literkę imienia osoby, która zadanie wykonała.

Zdarza się, że mamy coś na mieście do załatwienia, późno wracamy i jakiegoś dnia nie zrobimy wszystkiego lub nie zrobimy nic. Trudno, wyspać się też trzeba. W danym dniu, przy danej czynności zostaje pusty kwadracik. Gdy będzie dzień wolniejszy można to nadrobić albo i nie. W kolejnym tygodniu widzę, co mogę odpuścić, a czego nie, bo nie było zrobione tydzień wcześniej i dwa tygodnie przestoju to już za długo. Gdy brakuje czasu można odpuścić coś innego.

Nagroda
Soboty, które w tym roku w całości spędziłam w moim domu mogę policzyć na palcach. Gdy już w nim jestem, to chcę nacieszyć się moim domkiem, a nie latać cały dzień i pucować. Chcę posiedzieć w fotelu z książką, leżeć na kanapie gapić się na kwiaty doniczkowe, albo leżeć w sypialni i patrzeć na zdjęcia na ścianie i jeść jabłka. Bo dom to nie tylko obowiązki, to przede wszystkim przyjemność.

 A tutaj mój harmonogram

Fotowspomnienia i Fotobiografia

Spędzam kolejny dzień w łóżku:( A takie miałam piękne plany! Niestety życie zaskakuje i trzeba plany zmienić.
Ratuję się dobrą książką. "Nasierowska Fotobiografia" Zofii Turowskiej urzekła mnie swoim niesamowitym klimatem. Przedwojenna Warszawa i okolice, szare czasy PRL-u, które bohaterowie książki starali się mimo wszystko barwnie przeżyć, no i lata 90.  na Mazurach - jeziora, pola - pejzaże bardzo mi bliskie.
I fotografia - coś, co w sumie połączyło mnie i mojego męża i coś, z czego za szybko zrezygnowaliśmy (nigdy nie zabrał mnie do ciemni na wywoływanie zdjęć, choć obiecał, a teraz już ciemni nie ma).
Nasierowska kojarzy mi się przede wszystkim z pięknymi, nawet lekko erotycznymi fotografiami naszej szalonej ciotki Anity. Po jej śmierci zdjęcia trafiły do nas. Są piękne!

 

 

Co z tym blogiem?

Co z tym blogiem mam zrobić? Takie pytanie nasuwa mi się od kilku tygodni. Niewiele na nim się dzieje, nie pałam już taką chęcią zamieszczania postów jak kiedyś. Mam przygotowanych kilka wpisów, ale nie przygotowałam do nich zdjęć. Jeden z nich czeka już od… stycznia! Odczuwam niemoc blogową i rozsądnie byłoby zamknąć blog i pozbyć się wyrzutów sumienia, że leży odłogiem.

Znalazłam inne miejsca w sieci, które mnie zafdacynowały. Mam tam swoje profile i często zaglądam. Jestem na Instagramie (tutaj) , a ostatnio rozgryzam Pinterets.

Zmiany w życiu

Ponad rok temu pożegnałam moją ukochaną, choć bardzo absorbującą pracę (nie zrobiłam tego zupełnie dobrowolnie) i wydawało mi się, że jak będę mieć nową to będę mieć popołudniami tyle wolnego czasu i będę tyle robić, że ho ho! A tu nic z tego. W poprzedniej pracy miałam dni (i noce), gdy pracowałam w domu, jeździłam w teren i w końcowym okresie dwa razy w tygodniu do biura. Przesiadka z prawie wolnego zawodu do pracy czysto biurowej okazała się nie taka łatwa i nie lekko mi się odnaleźć w życiu stale zabiurkowym. A przez to i w codziennym prywatnym też.

Różne smutki

Choć nowa praca była dla mnie wybawieniem, to po odejściu z poprzedniej dopadł mnie smutek i kryzys. I w tym czasie trafiłam na kilka fantastycznych blogów, które podnosiły mnie na duchu.

Pierwszym z nich był zamknięty już blog Uli - Sen Mai, na który trafiłam dzięki Maknecie z bloga Drobiazgi Maknety.

Jak to z blogami bywa, kolejne ciekawe znajduje się je jakby się szło po sznurku. Ula organizowała zabawy blogowe (kilka razy i ja wzięłam w nich udział) i właśnie podczas takiej zabawy, w której  zadaniem było podać linki do ulubionych blogów trafiłam na blog Edyty Zając. I właśnie ten blog był moim hitem ostatniego roku. Zachwycił mnie on tak bardzo, że zaczęłam robić notatki i wiele z jej pomysłów wprowadzać w nasze życie. Edyta właśnie publikowała jesienną wersję swojego planera. Spróbowałam i ja zrobić swój planer i nawet mi się udało i korzystałam z niego w pierwszym kwartale tego roku (a potem trzeba było go zmodyfikować).

Zmiana planów

Gdy już wszystko zaczęło fajnie trybić, gdy spisaliśmy sobie plany i cele na nowy 2015 rok, okazało się, że mamie mojego męża zostało niewiele życia. Mąż przeniósł się do niej, a ja dojeżdżałam gdy miałam wolny weekend. Znów blog Edyty pomagał mi przetrwać ten trudny czas, samotne siedzenie w mieszkaniu, godziny w samochodzie (230 km w jedną stronę) i ostatnie chwile z mamą.
W czerwcu pożegnaliśmy ją. Pogrzeb odbył się w naszą 10. rocznicę ślubu.

Nowe życie, nowe plany

Od czerwca próbujemy odnaleźć się w nowej rzeczywistości, ale jest nam trudno. Nie możemy ogarnąć się z prostymi sprawami. Nie odżywiamy się zdrowo (tak, tak nawet chodzimy do fastfooda na M.), nie ćwiczymy i mamy prawie stale bałagan, który doprawiają obecnie trzy koty.

Pod koniec września udało nam się wyjechać na urlop wypoczynkowy, wróciliśmy z mocnym postanowieniem poprawy, ale niestety dopadało mnie przeziębienie. Jestem w tej chwili na zwolnieniu, czuję się już lepiej i jak tylko wydobrzeję, bierzemy się w garść. Mamy sporo planów i kilka domowych projektów, które czekają na realizację.

Kto dobrną do końca wpisu nich mocno trzyma kciuki, aby nam się udało.

Kolos z Rodos

Już dwa tygodnie temu usłyszałam jego płacz. Tydzień temu wysadził maleńką główkę przez dziurę w dachu, patrzył na nas i piszczał. Wmawiałam sobie, że na pewno niedaleko jest jego mama, choć słyszałam, że jego płacz jest inny, niż zwykłe wołanie mamy, żałosny i niepokojący.
Gdy w sobotę wyszedł na dach, szedł na chudych nóżkach w mają stronę już wiedziałam, że mamy nie ma i już nie będzie, a maluch nie jadł już długo. Serce mi pękało, ale nie było jak mu pomóc.
Na szczęście pojawili się sąsiedzi, drabina, przeszliśmy przez płot na opuszczoną działkę i mój dzielny mąż zgarnął kocie skórkę i kości.
Zdążyliśmy do weta. I oto mamy kociego chłopca, zdrowego ale wygłodzonego. Ma jakieś 5 tygodni. Nabiera u nas sił i ciałka, ale już teraz szukamy mu domu.
Jest czarny, dzielny i odważny. Roboczo nazywa się Rodos od Rodzinnego Ogrodu Działkowego Otoczonego Siatką. Jest tak mały, że dla kontrastu mówimy o nim Kolos z Rodos (na wyspie Rodos był kiedyś taki pomnik).

Wycieczka na pożegnanie lata

Kolejny zamek na szlaku zamków gotyckich zdobyty. Widywaliśmy go z daleka i obiecywaliśmy sobie, że kiedyś tam zajedziemy. Udało się to wczoraj. Neidenburg czyli Nidzicę zwiedziliśmy i polecamy.
Teraz może pora zdobyć Malbork?

Żegnaj Białasko

W pracy mamy koty. Od piątku jedna kotka się nie pokazała. Dziś dowiedziałam się od sąsiadów, że zabił ją samochód.
Miała szczęśliwe kocie życie, szkoda tylko, że takie krótkie;(
To jej ostatnie zdjęcie.

Webinar

Pierwszy raz uczestniczę w webinarze. Prowadzi Pani swojego czasu czyli Ola Budzyńska.
Ciekawe doświadczenie.

Obudź się i ż(sz)yj!

Czas wylizać rany, zakopać smutki i złe wspomnienia, ocknąć się i powrócić do źródła radości i do siebie.
Chłopaki (mąż i brat Tomek) mają męską wyprawę do stolicy po auto, więc mam luz i mogę robić co chcę!
Zatem wracam do szycia po ponad rocznej przerwie.
Rok 2014 był tak ciężki, że nawet nie pamiętam numerów Burdy! Czuję się jakbym miała je pierwszy raz w życiu w ręku. A przecież miałam prenumeratę i zaglądałam do nich.
Jak widać pierwsze wrażenie można zrobić kilka razy:)

Lato (WB5)

Lato to dla mnie zieleń i błękit. Przestrzeń i wolność.
Z tą wolnością to już trochę gorzej odkąd człowiek pracuje, ale w sercu żywe są wspomnienia szkolnych wakacji i beztroski.
Fotka powstała na krajowej siódemce w drodze do Olsztyna na progu lata 2014. Miałam super humor, to był czas radości i nadziei na lepsze jutro. Zdjęcie oddaje te uczucia i przypomina miłe chwile.

Czego nikt nie powie Ci o blogowaniu (WB4)

Zamieszczam spóźnione czwarte zadanie z wyzwania blogowego Uli.
Czego nikt nie powie Ci o blogowaniu.
Blogować zaczęłam w czerwcu 2010 roku zainspirowana blogami moich przyjaciółek mieszkających daleko ode mnie. Blog miał być dla mnie prezentacją tego, co u mnie dla bliskich, którzy są daleko. Miał być też pamiętnikiem mojej kreatywności, bo wtedy sporo szyłam. Przez te 5 lat powstał mój drugi blog poświęcony mojej diecie i naszej kuchni, bo nie chciałam mieć wszystkiego w jednym worku. W tym roku doszedł kolejny temat - nasza działka - i też dostał swego bloga.
Gdy zaczynałam miałam internetowy pamiętnik i byłam szczęśliwa, ale pojawiły się konkursy na bloga roku, profity z prowadzenia blogów, a ostatnio szał na blogi profesjonalne. Nikt nie powiedział, że może pojawić się apetyt na te specjały i że może być przykro jak się tego tortu nie liźnie.
Cóż, takie życie, nie wszyscy robią i mają wszystko, trzeba cieszyć się z tego, co się ma. A co mam? A mam satysfakcję, że wytrwałam w blogowaniu już 5 lat, mam blisko pół tysiąca wpisów o ważnych dla mnie sprawach w tym czasie, mam blogowych znajomych.
Nikt nie uprzedził mnie też, że będę mieć tyle frajdy przy czytaniu starych notek. Ostatnio czytałam mężowi wpisy sprzed trzech lat i kwiczeliśmy ze śmiechu, odżyły wspomnienia.
Moje blogi są moim światem, pamięcią zewnętrzną i radością (bo nie spinam się, że nie mam super notki dla moich czytelników). Jeśli ktoś znajdzie tu coś dla siebie będę się cieszyć dodatkowo.